Devletler, borçlandırma, finanssal krizler ya da demokrasi projeleri ile kontrol altına alınamadığında; geriye ise son şık olarak “işgal etmek” kalmaktadır. Maalesef dünyada sömürgeci ülkelerin bu türlü insanlık dışı saldırılarını durduracak uluslarüstü örgüt bulunmamaktadır. Gerek BM, gerekse NATO, başta ABD olmak üzere emperyal odakların kontrolündedir.
11 Temmuz 1995 günü Avrupa’nın göbeğinde yaşanan Srebrenica katliamı, uluslararası teşkilatların bırakın bu tarz katliamları engellemelerini, bu tarz insanlık dışı oluşlara ortak ve destek olduklarını göstermektedir.
Nitekim BM Barış Gücü, Srebrenica’yı güvenli bölge ilan ederek, bölgenin güvenliğini kendisi sağlayacağını ilan etmiştir. Bu duruma itimat etmek istemeyen Boşnakların elindeki silahlar zorla toplatılmış; ardından BM Barış Gücü komutanı Thom Karremanes ile Sırp çetelerinin komutanı, bu durumu beraber kutlayarak Sırp çetelerin bir seferde 8 bin Boşnak’ın öldürmesini sağlamışlardır. Bu katliam, tek seferde dünyada yapılan en büyük katliamlardandır.
Bu gün Lübnan’da benzeri bir süreç devreye konmuştur. Ağır kayıplarla Lübnan’dan çıkan İsrail’in sonuca ulaşması için Lübnan silahsızlandırılmak istenmektedir. Maalesef, AKP iktidarı da bu sürece destek olmaktadır. Dünya üzerinde devletlerin haklarını korumak için, güçlü savunma gücüne sahip olmaları gerekmektedir.
Aksi taktirde, eğer bir de zengin maden yataklarına sahip iseler ve ülkelerinin sömürülmesine müsaade etmiyorlarsa, işgal edilmeleri an meselesidir. Bu bakımdan güçlü ordular, hem devletlerin güvenlik sigortaları, hem de barışın koruyucusudurlar. ABD, nerede ise her yıl, bir ülkeye sudan sebeplerle saldırmakta ve böylelikle kendi çıkarları doğrultusunda ülke yönetimlerine yeniden şekil vermeye çalışmaktadır. Gerçi Vietnam ve Irak dahil olmak üzere ABD’nin kara savaşlarındaki yenilgisi,
bütün dünyanın bilgisi dahilindedir.
ABD, 1950–53 Kore; 1954, 1960, 1967–69 Guatemala; 1958 Endonezya; 1959–60 Küba; 1964 Kongo; 1965 Peru; 1964 Kongo; 1961–73 Vietnam; 1969–70 Kamboçya; 1983 Grenada; 1984 Lübnan, Elsalvador, Nikaragua, Afganistan ve Irak askeri müdahaleleri başta olmak üzere, dünyada nerede ise heryıl bir savaşın yaşanmasına neden olmuştur.
Sosyal Devlet/Milli Devlet modeli, savaşı hiçbir şekilde haklı görmemekte; ancak haklı gerekçelere dayalı ve savunma amaçlı müdahaleleri kabul etmektedir.
Nitekim 1974 Kıbrıs Barış Harekatı, adada yaşayan Türklerin canlarına ve mallarına yapılan saldırıların sona erdirilmesi gerekçesiyle yapılmış doğru bir müdahaledir.
Sosyal Devlet/Milli Devlet modeli, devletlerin güvenliğinin, güçlü savunma amaçlı ordulardan ve hiçbir hegemon gücün kontrolünde olmayan adil olabilecek uluslar üstü kurumların varlığından geçtiğini tespit etmektedir. Savaşları bitirmenin yolunun ise, sömürgeci liberal–kapitalist düşüncenin yerine, kaynakların herkese fazlası ile yetebileceğini ispat eden Milli Ekonomi Modeli’ni uygulamaktan geçtiğini ifade etmektedir.
